Koncert „Stan podgorączkowy”

Katarzyna Dąbrowska w piosenkach Agnieszki Osieckiej w nowych aranżacjach Jana Smoczyńskiego

Koncert powstał na zaproszenie Fundacji Okularnicy i jej prezes Agaty Passent, swoją premierę miał 4 października 2010 roku w Och Teatrze i uświetnił zakończenie XIII edycji konkursu „Pamiętajmy o Osieckiej”. Do tej pory Fundacja zapraszała do wykonania nowych interpretacji utworów swojej patronki takie gwiazdy jak np.: Stanisław Sojka w 2009 r., czy Katarzyna Nosowska w 2008 r. Jednak w 2010 roku fundacja po raz pierwszy, w swej dotychczasowej historii, zaprosiła laureatkę swojego konkursu - Katarzyna Dąbrowska została laureatką Głównej Nagrody, oraz kilku innych nagród, Konkursu „Pamiętajmy o Osieckiej” w 2006 r.

Spośród ogromnej ilości piosenek jakie napisała poetka, Dąbrowska wybrała do swojego koncertu te znane jak „Wielka Woda”, „Komu weselne dzieci” czy „Ja z podróży” i te, nawet dla znawców jej twórczości, już nieco zapomniane jak „Stan podgorączkowy”, „Im bardziej ciebie zapominam” i „Po naszej stronie gwiazd”. Większość utworów Agnieszki Osieckiej opowiada o sercowych rozterkach, często można też znaleźć w nich pewne autobiograficzne elementy. Ważny jest jednak ich nie osobisty, ale uniwersalny wymiar, koncert pt. „Stan podgorączkowy” opowiada więc o miłości, o tęsknocie za nią, o rozpaczy po jej utracie, o nadziei i o arogancji, z jaką tylko młody człowiek może się obchodzić z miłością, z jaką może jej żądać. Nie jest to jednak zawsze opowieść na serio, obok dramatycznych ballad znajdują się utwory zinterpretowane z przymrużeniem oka i inne, tak rytmiczne, że wręcz taneczne. Za oprawę muzyczną koncertu odpowiedzialny jest Jan Smoczyński utalentowany muzyk i kompozytor młodego pokolenia, który odświeżył i zinterpretował w bardzo współczesny sposób kompozycje napisane do wierszy Agnieszki Osieckiej. Powstał pełen energii koncert, w którym obok jazzowych ballad znalazło się także sporo ostrzejszego brzmienia zainspirowanego rockiem lat 70tych. Aranżacje Smoczyńskiego są zaskakujące i oryginalne, ale warto zaznaczyć, że Kasia (rocznik ’84) i Janek (rocznik ’80) urodzili się ładnych kilka lat po powstaniu większości tych piosenek a zadaniem, jakie postawiła przed nimi Fundacja, nie było imitować legend polskiego rynku muzycznego, ale zagrać swoje dzisiejsze wersje przebojów Osieckiej. Co też uczynili.